ไสวยังไหว

ลอบเข้าไปแทรกซึมวงหมากฮอสเยื้องอนุสาวรีย์คุณย่าได้ราว 2-3 วัน กีฬาหมากกระดานยอดนิยมของไทยคนกลุ่มหนึ่งเล่นอย่างเอาเป็นเอาตาย พวกเขามีกันหลากอาชีพ หมอดู, คนว่างงาน, เก็บของเก่า, ขี้เหล้า ฯลฯ พวกเขาชอบวางเดิมพันเล็กน้อย สบอารมณ์เล่นตามใจหลังเที่ยงคืนจรดเช้า

 เป็นไหม? ผมได้รับคำชวนทำนองนี้จากคนในวงบ่อยครั้ง แม้มั่นใจว่าเล่นหมากฮอสได้ห่วยพอที่จะไม่กล้าวัดฝีมือกับใคร แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นเท่าพวกเขาอยากจะกินหมู (ฮา) ความเรียบง่ายของเกมกีฬาเปี่ยมเอกลักษณ์นี้ หลังการอธิบายเพียงเล็กน้อย ผู้ไม่เคยเล่นมาก่อนสามารถเป็นทันที เดินหมากตาทแยงบนพื้นสี่เหลี่ยมจตุรัสตีตาราง 64 ช่อง ด้วยอุปกรณ์ใกล้มือ ใช้เวลาเล่นแต่ละกระดานไม่นานนัก

wai1

อาจหลุดจากขุมไหน แต่ถ้าประจำฝั่งหนึ่งของกระดานแล้วอวดความสามารถให้ประจักษ์ คุณย่อมได้รับการบูชาปานเทพจำแลง(!?) คนเราควรศรัทธากำลังภายในมากกว่าภายนอก ผมชื่นชอบความรู้สึกเช่นนั้น ในหมู่พวกเขาจึงได้พบกับ ไสว หรือ เซียนไหว สมญาที่คอหมากฮอสเมืองย่ามอบให้ ผู้เผยว่าพรสวรรค์เป็นเพียงส่วนประกอบ สำคัญต้องอาศัยประสบการณ์และการฝึกฝน

รุ่น 20 ระหกระเหินจากนครพนมบ้านเกิดไปตกยากที่อุบลราชธานี เขามีความรู้เพียงชั้นป. ๒ ต้องปั่นสามล้อตั้งแต่บัดนั้น ไม่คิดมากถ้าเป็นอาชีพอิสระแล้วยังได้ออกกำลังกายทุกวัน สมัยก่อนผมน่ะเป็นคนโคตรโง่ โง๊ โง่อย่างไม่อายใคร การเล่นหมากฮอสทำให้พอฉลาดขึ้นบ้าง

แม้จะสมองตันสักปานใด เกมกีฬาเล่นกันในยามว่างของเหล่าสารถีกลับก่ออิทธิพลต่อไสวไม่ยาก เขาเล่นจริงจังเพราะอยากทันคน ลองผิดลองถูกไปเรื่อย อาศัยจดจำกระบวนหมากจากยอดฝีมือ และเมื่อผลแห่งความตั้งใจสุกงอม ห้าปีต่อมาเขากลายเป็นสามล้อฝีมือฉกาจ ยากหาคู่เปรียบในเชิงหมาก กระทั่งเพื่อนฝูงทะลึ่งเล่าว่า สามล้อโคราชมีฝีมือปานเทวดา ไสวก็เหมือนบ้าจี้ รีบกระโดดจับรถไฟทันที

ถึงโคราชไม่พ้นเช่าสามล้อทำกิน พอตั้งหลักได้สักหน่อย ก็อยากเทียบมือเซียน สิงห์นักปั่นเผย อ้วน ปะยางแห่งวัดม่วงคือที่สุดของที่สุด และไสวไม่พ้นแพ้ขาด อ้วน ปะยางไล่ผมให้ไปแก้หมากของ เข สี่ล้อก่อน หมอนั่นรองลงมาจากเขา ไสวในวันนี้ยิ้มเย็น เพราะความทรงจำช่างเหน็บหนาวดังคาด……. ทั้งพยายามแล้วพยายามอีกก็ยังแพ้แล้วแพ้อีก รู้สึกตัวอีกทีอายุปาเข้าไป ๔๐ ขวบนั่นแหล่ะถึงพอจะวัดเข สี่ล้อได้

“ผมมาเหวี่ยงอ้วน ปะยางลงตอนอายุ ๕๐ มั้ง” เขาภาคภูมิใจ

ตามกฎยุทธจักรหมากฮอส ชีวิตสว่างไสวราวนิยายกำลังภายใน กว่าจะถึงวันนี้ที่รอคอยเป็นอยู่อย่างไร ก็ไม่พ้นกินนอนบนสามล้อเช่นเดิม

“เซียนจะอ่านรูปหมากบนกระดานดักไว้ทุกทาง เดินเพียงหนึ่งตากำหนดแพ้ชนะ  หมากฮอสคือการวางกลไก เซียนจะคิดจนตัวสุดท้าย จากดินถึงดวงดาว ผมจะบังคับให้คุณแพ้”

ไสวให้ผมทดลองกับตัวเอง ผมไม่รีรอฉวยโอกาส การจะได้ประมือกับเซียนไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกวันนี้เขาในวัย 55 แทบไม่เล่นกับใคร เพราะไม่มีคนกล้าเล่นจึงต้องเล่นกับตัวเอง วิสัยเขาไร้เมตตา จะเล่นเต็มกำลังทุกครั้ง เดินก่อนได้อาวุธเยอะ เดินหลังเป็นฝ่ายรับ เซียนหมากฮอสอธิบาย ผมชักเกร็ง

ยื่นเอ็มสปอร์ตเครื่องดื่มเกลือแร่ตามคำขอเป็นรางวัล เมื่อครู่ เซียนไหว ทำล็อกพิสดารให้ชม มายากลชัดๆ เดินไม่กี่ตาเขากินผมสี่ต่อก่อนเข้าฮอสสบายใจเฉิบ หมดข้อสงสัยว่าถูกควบคุมโดยมือที่มองไม่เห็น และไสวมองผมเสียทะลุ คิดว่าเล่นอีกกี่หนผลก็ยังออกมาคงเดิม…….

wai2

ตำนานคลั่งของเขาไม่อาจจบ กับคำถามที่ใครต่อใครบังคับตอบ หมากกระดานต่อมาร้ายแรงถึงชีวิต วัย 43 เดินผิดตา จากการเที่ยวผู้หญิงเป็นอาจิณ ไสวคิดว่าตนติดเอดส์

 “ใช่ครับ ผมเคยเป็นเอดส์ เกือบตาย”

ข่าวลือหน้าลานคุณย่าล้วนมีมูล เซียนไหวมีวิธีเอาชนะเอดส์ เขาแก้เกมกระดานนี้ยังไง ฟังคำอธิบาย

“ผมเคยได้ยินเขาอบรมว่า เอดส์ไม่ติดต่อกันทางยุง ผมเลยคิดว่าในยุงมันต้องมีอะไรแน่ๆ”

หลังกลับจากการไปเที่ยวผู้หญิงต่างเมืองไม่นาน ไสวก็ล้มหมอนนอนหงายเมีอาการป่วยไข้รุนแรงตัวเหลืองตาเหลือง ท้องร่วงกินอะไรเข้าไปก็รั่วออก ในเวลาต่อมาได้ข่าวว่าหญิงนางนั้นชิงตายล่วงหน้า เซียนไหวสงสัยจะไม่ไหว เขานอนตากยุงอยู่ข้างศาลากลางด้วยจิตอธิษฐานให้ช่วยดูดพิษเอดส์ และกลัวไม่ได้ผลจึงลองเป็นห่านฟ้ากินยุงอีกวิธี

ไสวรอดตายราวปาฏิหาริย์!! ทุกวันนี้เขาร่างกำยำกล้ามปานกบ ผ่านมา 10 ปี เคยกลับมาทรุดด้วยเอดส์อีกครั้ง (จากการเที่ยวผู้หญิงไม่ป้องกันเช่นเคย) มันทวีความร้ายแรงยิ่งขึ้น แต่ก็ไม่ระคายผู้มีสติแกร่งกล้าเช่นเขา

“คราวนี้ใช้วิธีดีกว่าเดิม ผมช้อนลูกน้ำมาใส่ไว้จนเต็มกระป๋อง แล้วใช้ผ้าขาวมัดปิดปากฝาไว้ พอลูกน้ำกลายเป็นยุงผมก็เทน้ำออกเอายุงที่ได้มาปั้นเป็นก้อนสักประมาณลูกกลอน ยัดลงไปในขวดเอ็มสปอร์ต หมักไว้สักอาทิตย์ให้มันทำปฏิกิริยากันจนน้ำเอ็มสปอร์ตเป็นสีขาวใส ยกขึ้นกินพร้อมออกกำลังกายอย่างต่อเนื่อง เอดส์ก็จะถูกขับออก….. ถ้าไม่เชื่อไปถามชาวบ้านแสนพัน อำเภอธาตุพนมได้เลย ผมเคยไปรักษามาแล้ว พวกนั้นเรียกผมว่า อาจารย์ไหว

wai3

ผมยิ้มแหย พยายามคิดว่าบางทีเขาอาจไม่ได้ติดเอดส์จริงๆก็ได้ หรือถ้าเป็นจริงต้องมีการดูแลรักษาตัวเองดีมาก ไสวชวนผมเล่นหมากฮอสกระดานต่อไป แต่ก่อนหน้านั้นเขาเปิดใต้เบาะสามล้อพร้อมหยิบบางสิ่งออกมา

 “ผมรับฉีดจู๋ด้วย” ไสวอวดปึกรูปถ่ายอวัยวะเพศซึ่งใหญ่จนน่ากลัว ผมตั้งสตินานกว่าจะเข้าใจ

 นี่เองคือรายได้อีกประตูของเขา ด้วยเทคนิคการฉีดน้ำมันมะกอกขวดละสิบสองกับส่วนผสมลึกลับ(ไสวไม่เปิดเผย) จ่ายเพียงพันบาทคุณก็จะได้ยกเครื่องใหม่ให้สาวกรี๊ด หยิกแก้มตัวเองเผื่อจะตื่นจากฝัน ชายคนนี้นอกจากจะเป็นเซียนหมากฮอสผู้พิชิตเอดส์แล้ว ยังรับจ๊อบน่าเกรงขาม ผมคาดเดาหมากกระดานต่อไปไม่ออกจริงๆ.

ชมสารคดี ไสวยังไหว

ไสวยังไหว ก่อนจะกลายมาเป็นหนังสารคดีสั้นต้นแบบของรายการ ภาพชีวิต
เคยเป็นบทความสารคดีที่ ธาตรี ช่างเหล็ก เขียนลงในหนังสือพิมพ์โฟกัสโคราช
ช่วงต้นปี พ.ศ.2550

Proposal รายการทีวี

รายการสารคดี  ภาพชีวิต

ผู้จัดทำ  นาย ธาตรี ช่างเหล็ก
ประเภท  รายการสารคดีมุ่งให้ความรู้และบันเทิง
เป้าหมายหลัก ผู้ชมในจังหวัดนครราชสีมา
ความยาว 20 นาที
 วันที่แพร่ภาพ วันอังคาร เวลา 00.00 น. รอบทวน วันพุธ เวลา 17.00 น. วันอาทิตย์เวลา 09.00 น.

ลักษณะการทำงานและเนื้อหา
เป็นสารคดีที่นำเสนอเรื่องราวชีวิตผู้คนที่น่าสนใจ หรือข้อคิดเห็นของปัจเจกชนในจังหวัดนครราชสีมา หรือจังหวัดใกล้เคียง ในแต่ละตอนอาจจะมีเนื้อหาต่อเนื่องหรือแยกออกจากกัน ด้านหัวข้อเนื้อหานั้นขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของผู้จัดทำเป็นสำคัญ มีการนำเสนอสารคดีในรูปแบบไม่ตายตัว

โครงสร้างของรายการ
มีโฆษณาพักเบรก 1 ช่วง ความยาวประมาณ 2 นาที

กำหนดการส่งเทปรายการ
กำหนดส่งเทปสตอคล่วงหน้า ก่อนแพร่ภาพในวันเสาร์ที่สองและสี่ของเดือน โดยผู้ผลิตรายการต้องจะส่งเทปรายการล่วงหน้า 1 สัปดาห์ หากมีปัญหาติดขัดในวันส่งงาน ผู้ผลิตรายการต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า

ลักษณะของเทปรายการ
เป็นแผ่นดีวีดี หรือสื่อบันทึกที่พร้อมเปิดแพร่ภาพได้ทันที หากมีข้อผิดพลาดในตัวผลงาน เช่น ใส่ตัวหนังสือผิด หรือมีภาพไม่เหมาะสม ผู้ผลิตต้องดำเนินการแก้ไขให้เรียบร้อย

มาตรฐานของรายการ
โดยพื้นฐานผู้ผลิตรายการต้องรักษาช่วงเวลาสตอคสำรองอย่างน้อย 1 เทป เพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝันต่างๆ ไปจนถึงเปิดโอกาสให้มีการพิจารณาลำดับในการแพร่ภาพได้ตามความเหมาะสม

กำเนิด ภาพชีวิต

ผมชื่อ ธาตรี ช่างเหล็ก เรียนจบจากมหาวิทยาลัยในบ้านเกิดที่จังหวัดนครราชสีมา สาขานิเทศศาสตร์

สมัยเด็กๆผมมีความรักในการดูหนัง และอ่านการ์ตูน เมื่อศึกษาจบระดับอุดมศึกษา ผมก็พยายามเดินตามรอยความฝันนักเขียนการ์ตูน แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ ผมว่างงานไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เวลาผ่านไปประมาณ 2 ปี จึงมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งมาชวนผมไปสมัครทำงานที่บริษัทเคเบิลทีวีท้องถิ่น KCTV

เนื่องจากทรัพยากรในบริษัทเคเบิลทีวีท้องถิ่นมีจำกัด ผมจึงได้รับการฝึกฝนการทำรายการสารคดีด้วยตัวคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเขียนบท กำกับ ตัดต่อ ด้วยข้อจำกัดในด้านการผลิตและระยะเวลาในการทำงาน ผมรู้สึกสนุกและท้าทายมาก ค้นโคราช เป็นรายการที่ผมทำเลียนแบบรายการ คนค้นคน ของช่อง 9 โมเดิร์นไนน์สมัยนั้น ผมส่ง ค้นโคราช ไปให้รายการ คนค้นคน พิจารณา และในเวลาไม่นานนักผมก็ได้ทำงาน คนค้นคน โดยตำแหน่งที่ได้รับมอบหมายคือ ช่างตัดต่อรายการ

ถ่ายสารคดี

ทำงานตัดต่อกับ คนค้นคน ไม่นาน ผมก็ลาออก เพราะไม่ถนัดการทำงานในระบบเข้มงวด ออกมาโต๋เต๋อยู่พักหนึ่ง ผมก็ได้มีโอกาสเขียนคอลัมน์ในหนังสือพิมพ์ โฟกัสโคราช ที่เพื่อนผมจัดพิมพ์ ในคอลัมน์ชื่อเดียวกับสารคดีที่ผมเคยทำ ค้นโคราช มีอยู่ฉบับหนึ่งที่ผมเขียนเรื่องเกี่ยวกับ ไสว หรือ เซียนไหว ซึ่งเป็นสามล้อที่มีความน่าสนใจ เขามีความเชื่อว่าตนเองเป็นเอดส์ และสามารถรักษาหายได้ด้วยการกินเอ็มสปอร์ตใส่ยุง ประจวบกับตอนนั้นผมได้เห็นการประกวดขอทุนทำสารคดีของมูลนิธิเข้าถึงเอดส์ ผมจึงส่งเรื่องของไสว และผมก็ได้รับทุนมาทำสารคดีเรื่อง ไสวยังไหว

หลังจาก ไสวยังไหว ทำให้ผมมีความมั่นใจในตนเองว่า น่าจะยึดการทำงานรายการสารคดีเป็นอาชีพหาเลี้ยงตัวเองในบ้านเกิดได้ ผมกลับเข้าไปเสนอโปรเจครายการสารคดีท้องถิ่นที่บริษัทโคราชเคเบิลทีวี KCTV อีกครั้ง คราวนี้ผมเอา ไสวยังไหว เป็นเทปเดโม ซึ่งก็ทำให้ผมได้งานตามคาด ผมตั้งชื่อรายการใหม่ว่า ภาพชีวิต เป็นชื่อที่สื่อง่ายๆถึง ภาพเคลื่อนไหว ผมได้ทำงานสารคดีในแบบที่ผมอยากทำ ในเรื่องที่ผมอยากเล่า ตราบจนทุกวันนี้

รายการสารคดี ภาพชีวิต ปัจจุบันผมก็ยังทำรายการในทุกตำแหน่งด้วยตัวคนเดียวเหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่าในไทยมีคนทำงานแบบผมอยู่กี่คน ที่ทำคนเดียวทุกอย่าง ถือกล้องวีดีโอออกไป แล้วกลับเป็นรายการสารคดีเสร็จสมบูรณ์ในเวลากำหนด เมื่อก่อนผมทำส่งเป็นรายสัปดาห์ จนไปเป็นรายปักษ์ เผยแพร่ในเคเบิลทีวีท้องถิ่นในโคราช เคซีทีวี และเครือข่ายอื่น จนปัจจุบันก็เป็นเวลา 8 ปีแล้ว

ผมเชื่อว่า ทุกคนสามารถเป็นคนทำงานสารคดี ผลิตสารคดีได้ด้วยเรื่องใกล้ๆตัว โดยไม่ต้องมีทีมงานใหญ่โต อุปกรณ์ที่ใช้ทำงานอะไรก็ได้ที่บันทึกภาพได้ (ผมใช้กล้อง DSLR-Like ยี่ห้อ Panasonic Lumix DMC-FZ100 และกล้องจากโทรศัพท์มือถือ) มีคนที่ทำงานแบบนี้อยู่จริง และเลี้ยงชีพได้ ขอแค่มีความศรัทธาและรักในงาน (ส่วนสาเหตุที่ทำไมผมถึงเลือกทำงานคนเดียว ก็เพราะเรื่องค่าตอบแทนที่น้อยเกินกว่าที่จะต้องแบ่งให้ทีมงานคนอื่น)

การที่ได้ถ่ายชีวิตของคนอื่น ทำให้ผมได้ย้อนกลับมาดูตัวเองเสมอ

boy vintage