ผมชื่อ ธาตรี ช่างเหล็ก เรียนจบจากมหาวิทยาลัยในบ้านเกิดที่จังหวัดนครราชสีมา สาขานิเทศศาสตร์

สมัยเด็กๆผมมีความรักในการดูหนัง และอ่านการ์ตูน เมื่อศึกษาจบระดับอุดมศึกษา ผมก็พยายามเดินตามรอยความฝันนักเขียนการ์ตูน แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ ผมว่างงานไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เวลาผ่านไปประมาณ 2 ปี จึงมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งมาชวนผมไปสมัครทำงานที่บริษัทเคเบิลทีวีท้องถิ่น KCTV

เนื่องจากทรัพยากรในบริษัทเคเบิลทีวีท้องถิ่นมีจำกัด ผมจึงได้รับการฝึกฝนการทำรายการสารคดีด้วยตัวคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเขียนบท กำกับ ตัดต่อ ด้วยข้อจำกัดในด้านการผลิตและระยะเวลาในการทำงาน ผมรู้สึกสนุกและท้าทายมาก ค้นโคราช เป็นรายการที่ผมทำเลียนแบบรายการ คนค้นคน ของช่อง 9 โมเดิร์นไนน์สมัยนั้น ผมส่ง ค้นโคราช ไปให้รายการ คนค้นคน พิจารณา และในเวลาไม่นานนักผมก็ได้ทำงาน คนค้นคน โดยตำแหน่งที่ได้รับมอบหมายคือ ช่างตัดต่อรายการ

ทำงานตัดต่อกับ คนค้นคน ไม่นาน ผมก็ลาออก เพราะไม่ถนัดการทำงานในระบบเข้มงวด ออกมาโต๋เต๋อยู่พักหนึ่ง ผมก็ได้มีโอกาสเขียนคอลัมน์ในหนังสือพิมพ์ โฟกัสโคราช ที่เพื่อนผมจัดพิมพ์ ในคอลัมน์ชื่อเดียวกับสารคดีที่ผมเคยทำ ค้นโคราช มีอยู่ฉบับหนึ่งที่ผมเขียนเรื่องเกี่ยวกับ ไสว หรือ เซียนไหว ซึ่งเป็นสามล้อที่มีความน่าสนใจ เขามีความเชื่อว่าตนเองเป็นเอดส์ และสามารถรักษาหายได้ด้วยการกินเอ็มสปอร์ตใส่ยุง ประจวบกับตอนนั้นผมได้เห็นการประกวดขอทุนทำสารคดีของมูลนิธิเข้าถึงเอดส์ ผมจึงส่งเรื่องของไสว และผมก็ได้รับทุนมาทำสารคดีเรื่อง ไสวยังไหว

หลังจาก ไสวยังไหว ทำให้ผมมีความมั่นใจในตนเองว่า น่าจะยึดการทำงานรายการสารคดีเป็นอาชีพหาเลี้ยงตัวเองในบ้านเกิดได้ ผมกลับเข้าไปเสนอโปรเจครายการสารคดีท้องถิ่นที่บริษัทโคราชเคเบิลทีวี KCTV อีกครั้ง คราวนี้ผมเอา ไสวยังไหว เป็นเทปเดโม ซึ่งก็ทำให้ผมได้งานตามคาด ผมตั้งชื่อรายการใหม่ว่า ภาพชีวิต เป็นชื่อที่สื่อง่ายๆถึง ภาพเคลื่อนไหว ผมได้ทำงานสารคดีในแบบที่ผมอยากทำ ในเรื่องที่ผมอยากเล่า ตราบจนทุกวันนี้

รายการสารคดี ภาพชีวิต ปัจจุบันผมก็ยังทำรายการในทุกตำแหน่งด้วยตัวคนเดียวเหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่าในไทยมีคนทำงานแบบผมอยู่กี่คน ที่ทำคนเดียวทุกอย่าง ถือกล้องวีดีโอออกไป แล้วกลับเป็นรายการสารคดีเสร็จสมบูรณ์ในเวลากำหนด เมื่อก่อนผมทำส่งเป็นรายสัปดาห์ จนไปเป็นรายปักษ์ เผยแพร่ในเคเบิลทีวีท้องถิ่นในโคราช เคซีทีวี และเครือข่ายอื่น จนปัจจุบันก็เป็นเวลา 8 ปีแล้ว

ผมเชื่อว่า ทุกคนสามารถเป็นคนทำงานสารคดี ผลิตสารคดีได้ด้วยเรื่องใกล้ๆตัว โดยไม่ต้องมีทีมงานใหญ่โต อุปกรณ์ที่ใช้ทำงานอะไรก็ได้ที่บันทึกภาพได้ (ผมใช้กล้อง DSLR-Like ยี่ห้อ Panasonic Lumix DMC-FZ100 และกล้องจากโทรศัพท์มือถือ) มีคนที่ทำงานแบบนี้อยู่จริง และเลี้ยงชีพได้ ขอแค่มีความศรัทธาและรักในงาน (ส่วนสาเหตุที่ทำไมผมถึงเลือกทำงานคนเดียว ก็เพราะเรื่องค่าตอบแทนที่น้อยเกินกว่าที่จะต้องแบ่งให้ทีมงานคนอื่น)

การที่ได้ถ่ายชีวิตของคนอื่น ทำให้ผมได้ย้อนกลับมาดูตัวเองเสมอ